Cały zespół klasztorny ogrodzony jest pełnym murem kamienno-ceglanym założonym na planie nieregularnego czworoboku zbliżonego do prostokąta. Ta część muru od strony klasztoru i ogrodu podzielona jest wnękami arkadowymi zamkniętymi łukiem odcinkowym. W północno-wschodnim murze, na osi głównej alei ogrodu ozdobnego, fragment ogrodzenia tworzy głęboki wąski uskok sprawiający wrażenie wnęki pierwotnie służącej zapewne do ekspozycji jakiejś kapliczki lub rzeźby. Obecnie przed wnęką wykonana jest kamienna grota z figurą Matki Boskiej. Część północno-wschodnia parkanu jest równoległa do części południowo zachodniej i frontowego skrzydła krużgankowego. Od strony północno-zachodniej mur ogrodzenia przebiega po linii nieco ukośnej względem pozostałych granic. Fragment ogrodzenia biegnący wzdłuż granicy południowo-wschodniej oraz północno-wschodniej do głębokiej wnęki w murze, zbudowany został z kamieni otoczaków i cegły oraz otynkowany (zachowały się resztki tynku). Możliwe iż jest to najstarsza część wykonana w 1670 r.
W dalszej części muru północno-wschodniego przeważa kamień. Następny fragment ogrodzenia na granicy północno-zachodniej wykonany jest z kamieni otoczaków do wysokości około metra, a następnie nadbudowany z cegły – taka zmiana techniki budowlanej świadczy o następnym etapie rozbudowy ogrodzenia (prawdopodobnie jest to rok 1717). Taki sam mur wykonany jest przy narożniku północnym i w pobliżu powojennego budynku gospodarczego. Pomiędzy tymi fragmentami ogrodzenie wymurowane jest w taki sposób jak w pierwszym opisywanym skrzydle wzdłuż drogi. Pozostała część muru w okolicach podwórza gospodarczego wymurowana jest z cegły – przypuszczalnie ten fragment powstał w latach remontów założenia tj. w latach 1864-65. Całe ogrodzenie pokryte jest dachówką ceramiczną esówką.
Opracowanie:
Ks. Wojciech Sokołowski MIC - Kustosz Sanktuarium
